Έρωτας στην Ανδρο του Μεσοπολέμου

«Ενα θα σας πω, χίλιες φορές καλύτερα να μην παντρεύονται τα κορίτσια αυτούς που αγαπούν, γιατί όταν θα τρέχουνε γραμμή στις παστρικές, ο πόνος θα παλεύεται...» (Μίνα Σαλταφέρου, γυναίκα ναυτικού. «Μικρά Αγγλία», της Ιωάννας Καρυστιάνη). Ενα μικρό θαύμα συντελείται αυτόν τον καιρό στην Ανδρο. Το ερημωμένο λόγω εποχής (αλλά και κρίσης) νησί σαν να ζωντάνεψε. Εχει μετατραπεί σε ένα τεράστιο πλατό.

Η «Μικρά Αγγλία» (εκδόσεις Καστανιώτη) γίνεται επιτέλους ταινία, με την υπογραφή του Παντελή Βούλγαρη στη σκηνοθεσία και της Ιωάννας Καρυστιάνη στο σενάριο. Το φιλμ, με εκτελεστή παραγωγό τον Γιάννη Ιακωβίδη («Black orange»), γίνεται χωρίς κρατικά λεφτά. Αποκλειστικά χάρη στην υποστήριξη των ντόπιων. Αυτών που άνοιξαν τα σπίτια τους, χωρίς αντάλλαγμα. Κι αυτών που έβαλαν το χέρι στην τσέπη, επιμένοντας να μη δημοσιοποιήσουν το όνομά τους.

Οπου και αν κάτσεις, γι' αυτό θα ακούσεις να μιλούν. Μέχρι και με κιάλια... κατασκοπεύουν το γύρισμα, που ολοκληρώνεται στις 2 Μαΐου. Ο κεντρικός πεζόδρομος της Ανδρου έχει πλημμυρίσει από ταμπέλες αλλοτινών καιρών: «Σιγαρέττα», «Ραπτομηχαναί», «Καλλιτεχνικόν Βιβλιοδετείον». Αλλο τώρα αν, μπαίνοντας στο «Γραφείον Ιεράς Μητροπόλεως Σύρου-Τήνου-Ανδρου», μπορείς να απολαύσεις... χοτ ντογκ.

Στη «Μικρά Αγγλία» αναβιώνει η πάλαι ποτέ ακμαία Ανδρος των εφοπλιστών. Χρόνια πλούτου αλλά και απέραντης μοναξιάς για τις κυράδες που έμεναν πίσω. Σήμερα, οι Ανδριώτες πίστευαν πως έχουν τελειώσει με τη ναυτιλία. Ομως οι νέοι τους μπαρκάρουν και πάλι. Είναι η μόνη διέξοδος...

Η «Μικρά Αγγλία», η ταινία που θα δούμε τον ερχόμενο Νοέμβριο στις αίθουσες, διαδραματίζεται από το '30 έως το '50. Μιλά για καπετάνιους με διπλή ζωή, μια στην Ελλάδα και μια στην Αργεντινή. Για καπετάνισσες, όπως η Μίνα, που η μοναξιά τούς έχει μαυρίσει την ψυχή. Για χήρες ναυτικών που δεν τρώνε ψάρι, μήπως και το ψάρι αυτό έχει φάει τις σάρκες των δικών τους. Για συφιλιδικούς ναυτικούς, θαμώνες των οίκων ανοχής από λιμάνι σε λιμάνι, που κληροδοτούν το θανατηφόρο μικρόβιο στα παιδιά τους. Για καταδικασμένους έρωτες που θυσιάζονται στο βωμό του συμφέροντος.

Εναν τέτοιο έρωτα έχει για θέμα της η ταινία του Παντελή Βούλγαρη. Αυτόν της όμορφης Ορσας Σαλταφέρου (Πηνελόπη Τσιλίκα) για τον Σπύρο Μαλταμπέ (Ανδρέας Κωνσταντίνου). Ομως η μάνα, η Μίνα, έχει άλλα σχέδια για τη θυγατέρα της. Την παντρεύει με τον Νίκο Βατοκούζη (Μάξιμος Μουμούρης), γιο ενός πλούσιου πλοιοκτήτη, χτυπημένου από τη σύφιλη. Πεισμωμένος ο Σπύρος, καταφέρνει να γίνει κι αυτός πλοιοκτήτης. Και η Μίνα (Ανέζα Παπαδοπούλου) τον δίνει στην άλλη της κόρη. Τη Μόσχα (Σοφία Κόκκαλη).

Τα γυρίσματα που παρακολουθήσαμε έγιναν στο παλιό λιμάνι. Δεκαετία του '30. Ο σκηνογράφος Αντώνης Δαγκλίδης και η ενδυματολόγος Γιούλα Ζωγιοπούλου έχουν κάνει εντυπωσιακή δουλειά. Τηλεγραφόξυλα, τσουβάλια, μπαούλα, μαδέρια. Κλουβιά με κουνελάκια. Κάστανα. Ξηροί καρποί και κόκκινα γλειφιτζούρια καρφιτσωμένα σε μια πατάτα. Μια μαρμάρινη προτομή. Εργάτες. Κυρίες της εποχής.

Ο Βούλγαρης, πάντα ψύχραιμος, παρακολουθεί άγρυπνα τα πάντα από το μόνιτορ. «Να λερωθούν οι τραγιάσκες», λέει. «Ο χωροφύλακας να βάλει μουστάκι». Πριν από την πρώτη λήψη, η Καρυστιάνη, που έχει πάντα μια ζεστή κουβέντα για όλους, παίρνει μια ντουντούκα και αφού ευχαριστεί τους Ανδριώτες για τη συνδρομή και την υπομονή τους, τους ζητάει να βγάλουν γυαλιά, ρολόγια, κινητά. Θα ηχογραφηθούν ήχοι πλήθους, έτσι «να συζητάτε χαλαρά για θέματα όπως η σοδειά, τα αβγά, οι ντομάτες. Και όχι για τη Ρεάλ, την Μπαρτσελόνα, την κρίση ή το Μνημόνιο»!

Λίγο πιο πίσω, ο Αλέξανδρος Βούλγαρης τραβάει με μια ψηφιακή κάμερα υλικό για το making of και η αδερφή του Κωνσταντίνα επικοινωνεί μέσω ασυρμάτου με τον πατέρα της για τις τελευταίες λεπτομέρειες. Ολη η οικογένεια παρούσα.

Στη θέα του κόσμου που αποβιβάζεται από τις βάρκες στο λιμάνι, μια ηλικιωμένη γυναίκα συγκινείται. Δακρύζει. «Νομίζω πως ξαναβλέπω τον ναυτικό πατέρα σου να 'ρχεται», λέει στην κόρη της.

«Βέβαια, όταν τελείωνε η ιεροτελεστία των δώρων», εξομολογείται η κόρη, «αντικρίζαμε έναν ξένο. Ερχόταν και μας έβλεπε κάθε τέσσερα χρόνια...».

Την επόμενη μέρα το γύρισμα είναι γκράντε. Διακόσια άτομα, ντόπιοι κομπάρσοι, πλημμυρίζουν το παλιό λιμάνι. Ο πόλεμος έχει τελειώσει. Μια επιμνημόσυνη τελετή, με τη συμμετοχή της χορωδίας της Ανδρου, τιμά τους πεσόντες που χάθηκαν στις νηοπομπές. Ανάμεσά τους και ο Σπύρος...

Ο Κώστας Κλεφτόγιαννης, ο ταγματάρχης του Εθνικού Στρατού από τον οποίο ζητάει ο Βέγγος το πτώμα του παιδιού του στην «Ψυχή βαθιά», επιστρέφει και πάλι ως αξιωματικός του Ναυτικού. «Οταν άκουσα το σενάριο, στην ανάγνωση, έβαλα τα κλάματα...».

Πέφτουν οι πρώτες σταγόνες. Τα κύματα σκάνε όλο και πιο δυνατά. Γρήγορα γίνονται όλοι μούσκεμα. Η χορωδία έχει χιούμορ: «Κάντε υπομονή... Το σύννεφο έφερε βροχή...»!

Το μάτι μας παίρνει τη Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, την Αγγελική Παπαθεμελή, τον Χρήστο Καλαβρούζο. Αλλά και τον Βασίλη Βασιλάκη στο ρόλο του καπετάνιου συζύγου της Μίνας.

Είναι η πρώτη φορά που ο Βούλγαρης γυρίζει με ψηφιακή κάμερα. Αλλά τι κάμερα: «Alexa». Τραβάει σαν φιλμ. Διευθυντής φωτογραφίας και εδώ ο Σίμος Σαρκετζής. Μέχρι και ψηφιακά εφέ θα έχουν. Ο Αντώνης Κοτζιάς θα προσθέσει στο πλάνο μεγάλα πλοία. Και θα αφαιρέσει κεραίες, θερμοσίφωνες, μπετονένιες προκυμαίες. Τα χρήματα που εξοικονομούνται είναι πολλά. Οι βάρκες πάντως, μπροστά μας, είναι πραγματικές. Πιστά αντίγραφα της εποχής, ναυπηγημένα στην Εύβοια.

Πραγματικός και ο καφετζής του λιμανιού. Εχει καφενείο στην κεντρική πλατεία.

Ο location manager, ο Ανδριώτης Βαγγέλης Λουκίσας, έχει κάνει «παπάδες». Συγκέντρωσε μοναδικά αντικείμενα: βενετσιάνικους καθρέφτες, καναπέδες, μπουφέδες εποχής. «Ολοι άνοιξαν τα σπίτια τους».

Τα ιδρύματα του νησιού τούς υποστήριξαν. Τα βαπόρια και ο δήμος επίσης. Μέχρι και οι ηλικιωμένοι του Εμπειρίκειου Γηροκομείου επιστρατεύτηκαν σε μια σκηνή. Τους ακολουθούσαν με μια καρέκλα για να μην καταρρεύσουν. Αλλά δεν εγκατέλειπαν.

«Θα κρυώσεις έτσι», λέει η Καρυστιάνη σε ένα κοριτσάκι. Και της δίνει τη ζακέτα της. Από το πρωί φτιάχνει στεφάνια που θα χρησιμεύσουν στη σκηνή. Γύρω της 4-5 παιδάκια την κοιτούν γεμάτα περιέργεια. «Θέλουμε κι εμείς να παίξουμε στην κηδεία!». «Δεν είναι κηδεία», τους λέει. Και αρχίζει να τους εξηγεί, με το μοναδικό της τρόπο, τι σημαίνει πόλεμος. Πώς χάνονται οι νέοι. Πώς τη γλιτώνουν οι ισχυροί. Και τι θα πει ναζισμός. «Δεν έχει σχέση με την αγάπη. Και αν βλέπετε συμμαθητές σας να επηρεάζονται, εξηγήστε τους ότι κάνουν λάθος. Οχι με μπουνιές. Οχι με βρισιές. Με αγάπη. Με υπομονή»...

πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=357488

Με δύναμη από τη Νέα Ζηλανδία

Ηταν έκπληξη! Την περασμένη Τρίτη, στην κατάμεστη μεσαιωνική αίθουσα Γκίλντχολ του παλαιού δημαρχείου του Λονδίνου, η νεοζηλανδή πεζογράφος Ελινορ Κάτον έγινε η νεότερη συγγραφέας που έχει τιμηθεί ποτέ με το Βραβείο Booker, την πιο περίβλεπτη λογοτεχνική διάκριση στον αγγλόφωνο κόσμο. Το θηριώδες μυθιστόρημα της (γεννημένης στον Καναδά) εφετινής νικήτριας υπό τον τίτλο «The Luminaries» που ξεπερνά τις 800 σελίδες στο πρωτότυπο - είναι και το μεγαλύτερο σε έκταση βιβλίο που έχει βραβευθεί στη 45χρονη ιστορία του θεσμού - κατατρόπωσε στη βραχεία λίστα τα πονήματα συγγραφέων εγνωσμένης αξίας όπως η Ινδοαμερικανίδα Τζούμπα Λαχίρι, ο Ιρλανδός Κολμ Τόιμπιν και ο Αγγλος Τζιμ Γκρέις.

Ετσι η Ελινορ Κάτον έγινε η δεύτερη «πένα» από τη Νέα Ζηλανδία που αποσπά το εν λόγω βραβείο μετά την Κέρι Χιουλμ το 1985 και το μυθιστόρημά της «The Bone People» με θέμα τους βίαιους εκτοπισμούς της φυλής των ιθαγενών Μαορί. Το δεύτερο και εντυπωσιακά ώριμο, όπως επεσήμανε η κριτική επιτροπή, μυθιστόρημα της πολλά υποσχόμενης νεαρής συγγραφέως τοποθετείται στη Νέα Ζηλανδία το έτος 1866, σε μια περίοδο που επικρατούσε πυρετός χρυσοθηρίας.

Ο διψασμένος για χρήμα πρωταγωνιστής, ονόματι Γουόλτερ Μούντι, αποβιβάζεται εκεί για να χρυσώσει, καταπώς λέμε, τις φιλοδοξίες του αλλά έρχεται γρήγορα αντιμέτωπος με ένα σκοτεινό μυστήριο που εξυφαίνεται γύρω του σαν τον ιστό μιας επικίνδυνης αράχνης. Το πρώτο κιόλας βράδυ της άφιξής του ο ίδιος συναντιέται με μια παράξενη συντροφιά, αποτελούμενη από δώδεκα άνδρες που συσκέπτονται σε ένα ξενοδοχείο εν κρυπτώ και παραβύστω με σκοπό να εξιχνιάσουν μια αλυσίδα ανατρεπτικών γεγονότων στην οποία εμπλέκονται ένας πλούσιος και υψηλά ιστάμενος κύριος που έχει εξαφανιστεί, ένας μέθυσος ερημίτης που κάποια στιγμή εντοπίζεται νεκρός υπό μυστηριώδεις συνθήκες, μια οπιομανής και κακομεταχειρισμένη πόρνη που έχει αποπειραθεί να αυτοκτονήσει και, τέλος, ένας αναπάντεχος θησαυρός.

Κοντά σε αυτά προσθέστε σεξ και τελετουργίες, ναρκωτικές ουσίες αλλά και δικαστικό σασπένς σε ένα σφιχτοδεμένο μυθιστόρημα που η συγγραφέας άρχισε να γράφει όταν ακόμη ήταν 25 ετών. Η κριτική επιτροπή υπογράμμισε ότι η αφήγηση της Ελινορ Κάτον συνιστά μια επαναφορά στη λεγόμενη «συγκινησιακή λογοτεχνία» της βικτωριανής εποχής, ότι είναι σαν να αναμείχθηκαν κατά τα λοιπά ο Γουίλκι Κόλινς και ο Χέρμαν Μέλβιλ και να προέκυψε κάτι εντελώς καινούργιο.

πηγή: http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=535423

Ιστορίες σαν μινιατούρες μυθιστορημάτων

«Στα δεκατέσσερά μου ήξερα ότι ήθελα να γίνω συγγραφέας, αλλά εκείνη την εποχή σε ποιον να το έλεγα;» έχει πει σε συνέντευξή της η Αλίς Μονρό

«Σάστισα εντελώς όταν η κόρη μου με ξύπνησε με την είδηση του Νομπέλ» δήλωσε η καναδή συγγραφέας στο CBC Radio Canada. «Είστε η δέκατη τρίτη γυναίκα που τιμάται με το Νομπέλ Λογοτεχνίας» της είπε ο δημοσιογράφος. «Είναι δυνατόν να είμαστε μόνο δεκατρείς; Είναι τρομερό αυτό που λέτε» ακούστηκε κατάπληκτη η 82χρονη Μονρό, της οποίας τα διηγήματα, οι αποκαλούμενες «μινιατούρες μυθιστορημάτων», είναι ένα μωσαϊκό από ιστορίες γυναικών. «Χαίρομαι που κέρδισα το βραβείο, χαίρομαι που κερδίσαμε οι γυναίκες!» κατέληξε η συγγραφέας και ευχήθηκε το βραβείο «να στρέψει περισσότερο την προσοχή του κόσμου στη λογοτεχνία που γράφεται στον Καναδά».

Η Αλις Λέιντλο το επίθετο Μονρό προέκυψε το 1951 από τον πρώτο της σύζυγο γεννήθηκε το 1931 σε μια αγροτική γωνιά του Οντάριο στον Καναδά. Ο πατέρας της, απόγονος του σκωτσέζου ποιητή και συγγραφέα Τζέιμς Χογκ, ήταν εκτροφέας βιζόν ενώ η μητέρα της δασκάλα. Στη διάρκεια της ζωής της έκανε διάφορες δουλειές, από υπάλληλος βιβλιοθήκης και σερβιτόρα μέχρι αιμοδότρια επί πληρωμή και καπνεργάτρια, και παράλληλα μεγάλωνε τρεις κόρες. Στα δεκατέσσερά της ήξερε ήδη ότι ήθελε να γίνει συγγραφέας. Εξέδωσε την πρώτη συλλογή διηγημάτων της το 1968. Η φήμη ήρθε με το πέμπτο και έκτο βιβλίο της (Moons of Jupiter, 1982 και The Progress of Love, 1986).

Τα χαρακτηριστικά της γραφής της Μονρό συνοψίζει εξαιρετικά σε σχετικό δοκίμιό του ο αμερικανός μυθιστοριογράφος Τζόναθαν Φράνζεν, που τη θεωρεί τη σημαντικότερη πεζογράφο που γράφει τώρα στη Βόρεια Αμερική: «Να η ιστορία που αφηγείται διαρκώς η Μονρό: Μια έξυπνη, σεξουαλικά αχόρταγη κοπέλα μεγαλώνει στην ύπαιθρο του Οντάριο χωρίς πολλά χρήματα, η μητέρα της είναι άρρωστη ή πεθαμένη, ο πατέρας της είναι ένας δάσκαλος του οποίου η δεύτερη γυναίκα είναι προβληματική και το κορίτσι, μόλις βρίσκει την ευκαιρία, το σκάει… Παντρεύεται νέα, μετακομίζει, μεγαλώνει παιδιά, διαλύει τον γάμο της. Οταν επιστρέφει στο Οντάριο, βρίσκει το τοπίο της νιότης της δυσάρεστα αλλαγμένο… Ο κόσμος της νιότης της, με τα παλιομοδίτικα ήθη και έθιμα, τώρα στέκει επικριτικός απέναντι στις μοντέρνες επιλογές που εκείνη έχει κάνει. Και μόνο προσπαθώντας να επιβιώσει σαν ολοκληρωμένη και ανεξάρτητη προσωπικότητα, έχει υποστεί οδυνηρές απώλειες και ζημιές» (Ακόμα πιο μακριά, Ωκεανίδα, 2013). «Αυτό είναι το μικρό ρυάκι που τροφοδοτούσε τη δουλειά της Μονρό για πάνω από πενήντα χρόνια. Αυτό που κάνει την εξέλιξή της σαν συγγραφέα τόσο ζωηρά και τόσο συγκλονιστικά εμφανή είναι ακριβώς η οικειότητα των θεμάτων της. Κοιτάξτε τι μπορεί να κάνει με μόνο όπλο τη δική της σύντομη ιστορία· όσο περισσότερο επιστρέφει σ' αυτή τόσο περισσότερα βρίσκει».εδώ

πηγή: http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=534348&h1=true#commentForm

Αλις Μονρό: Η μαστόρισσα του διηγήματος

Αν οι σπουδαιότεροι διηγηματογράφοι του 19ου αιώνα ήταν Ευρωπαίοι (κλασικά παραδείγματα ο Μοπασάν και - κατ' εξοχήν - ο Τσέχοφ), η τέχνη του διηγήματος στον 20ό αιώνα και ιδίως μεταπολεμικά άνθησε στον Νέο Κόσμο. Η Αλις Μονρό από το Οντάριο του Καναδά είναι η σημαντικότερη εκπρόσωπος σήμερα αυτής της μεγάλης βορειοαμερικανικής παράδοσης. Η βράβευσή της πριν από τρεις ημέρες με το Νομπέλ Λογοτεχνίας το επιβεβαιώνει.

Πρότυπο της Μονρό υπήρξε ο Τσέχοφ, αλλά διόλου μικρή δεν είναι η επίδραση στο έργο της κορυφαίων διηγηματογράφων του αμερικανικού Νότου, όπως η Φλάνερι Ο' Κόνορ, ο Γουίλιαμ Φόκνερ και η Γιουντόρα Γουέλτι. Στα διηγήματά της πρωταγωνιστούν καθημερινοί άνθρωποι και κυρίως γυναίκες. Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί είναι διαβρωτική, όπως και στον Τσέχοφ, και τα μικρά δράματα που περιγράφει υπερβαίνουν το πλαίσιο της τοπικής κοινωνίας όπου κινούνται οι χαρακτήρες της.

Από το πλήθος των διηγημάτων - που απαρτίζουν δεκατέσσερις συλλογές - προκύπτει ένα αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα: ότι η καθημερινότητα περιέχει το δράμα. Το δράμα λοιπόν είναι μια κατάσταση πραγμάτων και κατά συνέπεια η λογοτεχνία λειτουργεί ως αναγωγή της ζωής στα στοιχεία που τη διακρίνουν σταθερά. Επομένως, οι όποιες εξάρσεις της είναι αποτέλεσμα της διάβρωσης των αισθημάτων, τα οποία παραπέμπουν νοερά σε έναν χαμένο παράδεισο. Από την άποψη αυτή τα διηγήματα της ενηλικίωσης που έχει γράψει ανήκουν στα καλύτερά της. Για τη συνέχεια του άρθρου δείτε  εδώ

Το Νομπέλ Λογοτεχνίας στην Καναδή Άλις Μονρό

 Στην καναδή πεζογράφο Αλις Μονρό απονέμεται το Βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας 2013 όπως ανακοίνωσε το μεσημέρι της Πέμπτης 10 Οκτωβρίου στη Στοκχόλμη ο μόνιμος γραμματέας της Σουηδικής Ακαδημίας Πέτερ Ένγκλουντ.

Η αιτιολογία της απόφασης ήταν σύντομη. Το βραβείο τής απονέμεται «για τη δεξιοτεχνία της στη μικρή φόρμα του σύγχρονου διηγήματος».

«Σάστισα μόλις άκουσα τι είχα κερδίσει» είπε η Αλις Μονρό σε μια επίσης σύντομη συνέντευξή της στο καναδικό ειδησεογραφικό δίκτυο CBC, δηλώνοντας ταυτοχρόνως «ενθουσιασμένη» με τα ευχάριστα νέα που της μετέφερε τηλεφωνικώς μια από τις κόρες της. 

«Πιθανότατα δεν θα συνεχίσω να γράφω» είχε πει η εφετινή νομπελίστρια στο περιθώριο μιας ακόμη βράβευσής της στο Τορόντο το περασμένο καλοκαίρι. Κάτι λιγότερο από έξι μήνες μετά η 82χρονη δημοφιλής διηγηματογράφος τιμήθηκε από τη Σουηδική Ακαδημία με την ύψιστη λογοτεχνική διάκριση. 

«Μιλά για οικουμενικά αισθήματα καθημερινών ανθρώπων» είπε ο Πέτερ Ένγκλουντ στους δημοσιογράφους. «Eίναι μια συγγραφέας η οποία αποτυπώνει θαυμάσια την ανθρώπινη ύπαρξη» υπογράμμισε.

«Πιστεύετε ότι θα σταματήσει να γράφει, όπως ανακοίνωσε εφέτος;» τον ρώτησαν. «Το Βραβείο Νομπέλ είναι μεγάλη χαρά και τιμή αλλά αν αυτό θα την παρακινήσει να συνεχίσει το γράψιμο είναι δική της απόφαση», απάντησε ο γραμματέας της Σουηδικής Ακαδημίας . Για να διαβάσετε όλο το άρθρο  δείτε εδώ
 

Κουστούμι στο χώμα της Ιωάννα Καρυστιάνη

Μια ξεχωριστή απολαυστική αναγνωστική εμπειρία αποτελεί η ανάγωνση του μυθιστορήματος  «Κουστούμι στο χώμα» της Ιωάννα Καρυστιάνη.

Περίληψη δες http://www.kastaniotis.com/book/978-960-03-2879-0

Ο Κυριάκος Ρουσιάς πήγε στην Αμερική στα δεκαπέντε του. Στα σαράντα τρία του μένει στο Γκαίηθερσμπεργκ και δουλεύει στο Φρέντερικ, ερευνητής στο Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας. Δεν πολυμιλάει για το σόι του, δεν πολυμιλάει για τα παλιά. Το καλοκαίρι του '98, απροειδοποίητα, επιστρέφει στο χωριό του για πρώτη φορά. Και πέφτει πάνω στον άλλο Κυριάκο Ρουσιά. Ακούει εκείνη τη φωνή που τρυπούσε το ρόδι και ξεφλούδιζε το πετραμύγδαλο. Ψάχνει κάποια Μάρω με μια ελιά σα δάκρυ στην πίσω μεριά της γάμπας. Αναρωτιέται πώς είναι το βλέμμα του ανθρώπου τη στιγμή που παίρνει μια μοιραία απόφαση. Βασικό θέμα του βιβλίου αποτελεί κάτι που η ίδια η συγγραφέας γνωρίζει εκ των έσω και δεν είναι άλλο παρά η κρητική εδώ σφακιανή βεντέτα και οι ολέθριες συνέπειές της στις ζωές πολλών ανθρώπων.

Ο κεντρικός ήρωας ο Κυριάκος Ρουσιάς επιστρέφει στο γενέθλιο τόπο μετά από πολύχρονη παραμονή στην Αμερική για να κλείσει τους λογαριασμούς με το παρελθόν του που είναι ακόμα ανοικτοί. Οι κοινωνικές συνθήκες έχουν αλλάξει και τα  ήθη έχουν αμβλυνθεί με αποτέλεσμα οι κάθε είδους βεντέτες να ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Εχθρός και αντίπαλος του Κυριάκου Ρουσιά είναι ο πρώτος εξάδελφός του με το ίδιο ακριβώς όνομα αλλά με τα αντίθετα εξωτερικά και εσωτερικά χαρακτηριστικά. Ο εξ Αμερικής ερχόμενος Κυριάκος είναι μορφωμένος, πολιτισμένος και εκλεπτυσμένος ένας ψηλός και φιλήσυχος μάλλον άνθρωπος. Απεναντίας, ο εξάδερφός του είναι ένας βοσκός, αμόρφωτος, άξεστος σε τρόπους άγριος στη συμπεριφορά που τον βαραίνει η δολοφονία του Μύρωνα Ρουσιά, πατέρα του Κυριάκου.

Στις τρεις εβδομάδες που θα μείνει στην Κρήτη ο Κυριάκος Ρουσιάς θα μάθει ότι και ο πατέρας του υπήρξε στυγερός δολοφόνος και θα αποκαλύψει φρικιαστικές λεπτομέρειες που αγνοούσε έως τότε για το θέμα της δολοφονίας.Αγωνία γεννάται ως προς τη στάση που θα κρατήσει ο Κυριάκος Ρουσιάς ο εξ Αμερικής, ο οποίος οφείλει να πάρει το αίμα του νεκρού πατέρα του πίσω. Εντούτοις, η συγγραφέας με ένα ιδιαίτερο αφηγηματικό τρόπο και με μια δυνατή σκηνή κάτω από το φως του φεγγαριού και μακριά από αδιάκριτα βλέμματα θα κατορθώσει να φέρει τη διακριτική συμφιλίωση ανάμεσα στους ξαδέρφους. Ο ρυθμός της αφήγησης στην αρχή τουλάχιστον είναι αργός αλλά και απολαυστικός αφήνοντας τον αναγνώστη να αποκωδικοποιεί τα γεγονότα και τις μύχιες σκέψεις του κεντρικού ήρωα. Η συνήθεια της Καρυστιάνη να μη χρησιμοποιεί τελείες είναι εμφανής και στο παρόν μυθιστόρημα κάνοντας τον αναγνώστη περισσότερο ενεργό. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει ο τρόπος με τον οποίο προβάλλεται η Κρήτη και συγκεκριμένα ο χώρος, οι άνθρωποι και οι συνήθειές τους.

Μέσα από την αφήγηση της ζωής της οικογένειας των Ρουσιάδων φαίνονται οι καταλυτικές αλλαγές στον τρόπο ζωής με την εισβολή της τεχνολογίας με τα ραδιόφωνα, τους υπολογιστές, τα κινητά, τους θερμοσίφωνες .Οι αρετές του βιβλίου είναι πολλές και κυρίως εντοπίζονται στο ενδιαφέρον θέμα, στη σφικτή πλοκή, στην καθαρή παρουσίαση του ήρωα με κινηματογραφικές λεπτομέρειες όπως το γεγονός ότι έχασε το βαφτιστικό σταυρό του, ο πρώτος του έρωτας και η τύχη του, η αντίστιξη ανάμεσα στους δυο αντίθετους  ξαδέρφους.

Βέρα Δακανάλη

“Μικρά Αγγλία” της Ιωάννας Καρυστιάνη

Η “Μικρά Αγγλία” της Ιωάννας Καρυστιάνη αποτελεί σίγουρα ένα ξεχωριστό βιβλίο και μια απολαυστική αναγνωστική  εμπειρία για το καλοκαίρι και όχι μόνο.  Με τον όρο “Μικρά Αγγλία” αποκαλούνταν συχνά τότε το νησί της ΄Ανδρου  από τα τέλη του 19ου αιώνα έως την εποχή του μεσοπολέμου λόγω των εφοπλιστικών συναλλαγών αλλά και της αντιπαλότητας με την πανίσχυρη Αγγλική ναυτιλία.  To μυθιστόρημα που έχει ηθογραφικές και δραματικές προεκτάσεις  κέρδισε την καρδιά του αναγνωστικού κοινού, απέσπασε το κρατικό βραβείο λογοτεχνίας (το 1998) και μεταφράστηκε σε 10 γλώσσες από το 1997 που εκδόθηκε.   
Εξάλλου με αγωνία περιμένουμε την Μικρά Αγγλία τον προσεχή χειμώνα στους κινηματογράφους. Η νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη, σε σενάριο της Ιωάννας Καρυστιάνη, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της αναμένεται στις 5 Δεκεμβρίου 2013 στους κινηματογράφους. Ο Παντελής Βούλγαρης μας μεταφέρει μέσα από τις προσωπικές ιστορίες την εικόνα μιας Ελλάδας που δεν υπάρχει πια. Τώρα, μας ταξιδεύει σε μία ακόμη τρικυμιώδη περίοδο της ελληνικής ιστορίας, την Ελλάδα του Μεσοπολέμου στο αρχοντικό νησί της Άνδρου.  
Η Ιωάννα Καρυστιάνη μας ταξιδεύει στη θάλασσα της ανθρώπινης καρδιάς με τη την εξαιρετική και συνάμα απαιτητική συγγραφική πένα της. 
Σχεδόν 80 χρόνια πριν λοιπόν, το νησί της ΄Ανδρου κατοικούνταν σχεδόν αποκλειστικά από γυναίκες, αφού  οι περισσότεροι  άντρες βρίσκονταν στις θάλασσες για να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα για την  οικογένεια τους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο με φόντο τις δεκαετίες του 1930 και του 1940 γεννήθηκε ο μυστικός αλλά και παράφορος έρωτας της Όρσας και του Σπύρου, όπως τον αποτύπωσε  η  Ιωάννας Καρυστιάνη. Ο έρωτας αυτός μοιραία εντάσσεται στο γενέθλιο τόπο της ΄Ανδρου και έχει μια προδιαγεγραμμένη πορεία.
Ένα μοναδικό μυθιστόρημα που κινείται σε δυο επίπεδα. Αφενός στο νησί της ΄Ανδρου με το μικρόκοσμό του που έχει άμεση σχέση με τη θάλασσα και τη ναυτική ζωή και αφετέρου την ερωτική ιστορία ανάμεσα στην κεντρική ηρωίδα Όρσα και το Σπύρο, ένα φιλόδοξο και πανέμορφο ναυτικό. 
Το βιβλίο αφηγείται έντεχνα την ιστορία τεσσάρων ανθρώπων που παραπαίουν  ανάμεσα  στον έρωτα, στη μοίρα, στις ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες.   
Ενδιαφέρον μεγάλο παρουσιάζει ο χαρακτήρας της μητέρας της  Μίνας Σαλταφέρου που με τον ηγετικό ρόλο της μέσα στην οικογένειά της απουσία συζύγου ναυτικού καταφέρνει να ριμάξει τις ζωές όλων με τις αυταρχικές αποφάσεις της. Δρα δυναστευτικά είναι υπολογίστρια και καιροσκόπος μοιράζει τους όρους του παιχνιδιού ερήμην των παιδιών της και των συναισθημάτων τους. Η μητέρα τους Μίνα, όμως, έχει διαφορετικά σχέδια για καθεμία από αυτές: η πρώτη θα παντρευτεί τον πλοιοκτήτη Νίκο Βατοκούζη που ουδέποτε θα αγαπήσει, ενώ η δεύτερη θα γίνει ζευγάρι με τον ανεκπλήρωτο έρωτα της αδελφής της, το καπετάνιο πλέον Σπύρο, ανήμπορη να αποδράσει από το νησί στο οποίο μεγάλωσε.
Η Καρυστιάνη φαίνεται ότι εντρύφησε με επιμέλεια στα ναυτικά ζητήματα, τα οποία παρουσιάζει με κάθε εξαντλητική λεπτομέρεια στο βιβλίο της. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι  η Κατερίνα Μπασαντή   αποστρεφόταν τη θάλασσα, δεν έτρωγε ψάρια μήπως είχαν γευτεί τη σάρκα του πνιγμένου άντρα της και κεντούσε τα ναυάγια του νησιού.  Η ίδια η συγγραφέας δήλωσε :http://www.efsyn.gr/?p=45347 «Ηθελα να ιχνηλατήσω τον εσωτερικό κόσμο εκείνων που βρισκόντουσαν στην αγκαλιά του ωκεανού και στη συνέχεια των γυναικών τους. ΄Ολα τα σπίτια στην Άνδρο είναι λαβωμένα από τα ναυάγια. Την πρώτη ημέρα που ήρθα, εξ αιτίας ενός φίλου μου απ” τη Νομική, δεν μου άρεσε τίποτα. Προερχόμουν κι από μια κατάθλιψη… Εμπαινα στο ένα σπίτι, φωτογραφία με τον πνιγμένο. ‘Εμπαινα στο άλλο, τα ίδια… Αισθάνθηκα ένα τεράστιο σοκ. Σε μια στιγμή άλλαξαν τα πάντα μέσα μου. Αγάπησα παράφορα το νησί εξ αιτίας του πένθους. Το 1989 αυτά, όταν δεν είχα γράψει ακόμα τίποτα. Εκεί αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω ένα βιβλίο για τον ναυτικό, που φεύγει από τη γενέθλια γη και δεν επιστρέφει ποτέ».
Η νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Ιωάννας Καρυστιάνη από τις Εκδόσεις Καστανιώτη. 


Trailer - "Μικρά Αγγλία"
http://www.youtube.com/watch?v=ofejpCEs7I4

Το νησί...Μάνου Χατζιδάκι

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα. Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα. 

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν. 

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή. Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια. 

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό. Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;», «Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα». 

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος. «Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη. «Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία. 

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια. «Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου». «Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη. 

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια. 

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή: «Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!». Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του. Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του. 

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση: «Γνώση, ποιος με βοήθησε»; «Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση. «Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;» 

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε: «Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη». 


Μάνος Χατζιδάκις 

Ζωή από την αρχή, της Μαρίας Τζιρίτα

Το νέο βιβλίο της Μαρίας Τζιρίτα  χωρίς να είναι αστυνομικό έχει κάποια στοιχεία που δημιουργούν την εντύπωση ότι πρόκειται για αστυνομική λογοτεχνία.

 Από την αρχή μέχρι το τέλος πραγματεύεται την ιστορία της εξαφάνισης ενός εφήβου και τις προεκτάσεις της στη συγκεκριμένη οικογένεια. Η κεντρική ηρωίδα η Νατάσα μέσα από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση μας επιτρέπει να παρακολουθήσουμε την αγωνία και τα αδιέξοδά της καθώς αγωνίζεται να ανακαλύψει το γιο της που αγνοείται χωρίς να αφήσει ιδιαίτερα ίχνη κατά τη δίμηνη εξαφάνισή του.

O αναγνώστης δεν μπορεί παρά να αφουγκραστεί την οδύνη της μάνας που με καρτερία αντιμετωπίζει την όχι μόνο την εξαφάνιση του Αχιλλέα, αλλά και τις κατηγορίες σε βάρος της για πιθανή εμπλοκή και ενοχή της στην εν λόγω εξαφάνιση.

Πραγματικός αρωγός της στέκεται ο Δημήτρης που με πραγματικό ενδιαφέρον στηρίζει διακριτικά, αλλά ουσιαστικά τη Νατάσα στη δοκιμασία που περνά.

Ο βασικός ήρωας ο Αχιλλέας που πολύς λόγος γίνεται γι΄αυτόν από σκέψεις, λόγια και κρίσεις  τρίτων εμφανίζεται και αποκαλύπτεται προς το τέλος του βιβλίου.

Με απλό και λιτό τρόπο χωρίς ακρότητες και υπερβολές η συγγραφέας πετυχαίνει να διατηρήσει από την αρχή μέχρι το τέλος αδιάπτωτο το ενδιαφέρον μας αγγίζοντας διάφορα άλλα περιφερειακά θέματα όπως: ο καταστροφικός έρωτας, η σύγχρονη αλλοτρίωση και η μοναξιά των πόλεων, η έλλειψη επικοινωνίας, η ηθική παρακμή.Στα θετικά γνωρίσματα της γραφής της συγγραφέως είναι ο τρόπος που παρουσιάζεται η σχέση των κεντρικών ηρώων με το θείο που δημιουργεί γαλήνη και ηρεμία στις ψυχές των αναγνωστών καθώς πρόκειται για μια σχέση ειλικρινή.

Ο τίτλος «Ζωή από την αρχή» είναι ευρηματικός  και επιτυχημένος γιατί κάθε αναγνώστης μπορεί να θέσει το συγκεκριμένο ερώτημα/προβληματισμό σε κάποια φάση της ζωής του όταν τα πράγματα έχουν πάρει λανθασμένη τροπή για τον ίδιο.

Θεραπευτικά τα κλασικά έργα λογοτεχνίας

Όσοι διαβάζουν κλασικά λογοτεχνικά έργα όπως του Σαίξπηρ, καθώς και ποίηση υψηλού επιπέδου, ωφελούν περισσότερο τον εγκέφαλό τους από ό,τι αν διάβαζαν τα διάφορα βιβλία αυτο-βοήθειας, σύμφωνα με μια νέα βρετανική επιστημονική έρευνα. Οι ερευνητές του πανεπιστημίου του Λίβερπουλ παρακολούθησαν την εγκεφαλική δραστηριότητα σε εθελοντές που διάβαζαν έργα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, ποιήματα του Τ.Σ. Έλιοτ κι άλλων γνωστών λογοτεχνών. 

Οι επιστήμονες, σύμφωνα με τη βρετανική «Τέλεγκραφ» διαπίστωσαν ότι όσο πιο απαιτητικά ήσαν τα αναγνώσματα, τόσο πιο έντονη ήταν η ηλεκτρική δραστηριότητα στον εγκέφαλο, βοηθώντας έτσι στην αναζωογόνησή του, στην τόνωση της προσοχής των αναγνωστών και στην καλλιέργεια της ικανότητας στοχασμού (μιας μάλλον ξεχασμένης ιδιότητας στη γρήγορη ηλεκτρονική εποχή μας), όπως μετέδωσε το .

Όσο πιο ασυνήθιστες λέξεις, πιο αναπάντεχες φράσεις, προτάσεις με δύσκολη σύνταξη και με βαθιά νοήματα συναντούσαν οι εθελοντές αναγνώστες, τόσο περισσότερο «άναβαν» συγκεκριμένα κέντρα του εγκεφάλου τους, ο οποίος φαινόταν να «ανεβάζει ταχύτητα» για να ανταποκριθεί στις προκλήσεις του βιβλίου.
Ιδίως η ανάγνωση έργων ποίησης (που στην εποχή μας φαίνεται να χάνει έδαφος μεταξύ του αναγνωστικού κοινού), σύμφωνα με τους ερευνητές, τονώνει σημαντικά τη δραστηριότητα στο δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου, το οποίο, μεταξύ άλλων, σχετίζεται με την λεγόμενη «αυτοβιογραφική μνήμη» βοηθώντας έτσι τον αναγνώστη να κάνει αναδρομές στο παρελθόν και να στοχαστεί ξανά για τις δικές του εμπειρίες υπό το φως των όσων διαβάζει. Για να διαβάσετε τη συνέχεια του άρθρου πατήστε εδώ.

Ο Ελύτης χώραγε σε 60 τετραγωνικ​ά σπίτι… Εμείς όχι ε;

«Ο Οδυσσέας Ελύτης χωράει σε 60 τετραγωνικά διαμέρισμα, η δική μας μεγαλειότης πόσα χρειάζεται άραγε για να νοιώσει ικανοποίηση;»

Ήταν μιά από τις αγαπημένες ατάκες του αγαπημένου μου φίλου Γιώργου Γεννηματά, στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Περιέγραφε με ακρίβεια και μελαγχολία το «όνειρο» της ευζωίας, της χλιδής, του δήθεν… Την ξιπασιά που μας οδήγησε, τελικά, στη χρεοκοπία.

Αν ο μέγιστος των ποιητών ζει σε 60 τετραγωνικά, πόσα χρειάζεται ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας Τα τριπλάσια; Τα τετραπλάσια; Τα πενταπλάσια, μήπως; Συν ένα θερινό εξοχικό στη Μύκονο; Συν ένα χειμερινό στην Αράχωβα; Συν ένα σκάφος – φουσκωτό έστω;

Συζητούσαμε με τον Γεννηματά πολύ συχνά για ποίηση, εκείνα τα ταραγμένα χρόνια.
Εγώ φανατικός του Ελύτη, συνήθιζα να λέω «είναι ο μεγαλύτερος ποιητής μετά τον Όμηρο».
Καβαφικός ο ίδιος χαμογελούσε (με το χαμόγελο που αγκάλιαζε όλη την ύπαρξή σου) και σχολίαζε «σπουδαίος, αλλά όχι σαν τον Αλεξανδρινό»…
Κάποτε «συμφώνησε», με το καταπληκτικό «εντάξει ο Ελύτης είναι ο σημαντικότερος ποιητής, ο Καβάφης όμως είναι ο ποιητής των ποιητών»!

Για τη συνέχεια του άρθρου δείτε εδώ

Η Google τιμά τον Οδυσσέα Ελύτη-Για τα 101 χρόνια από τη γέννησή του

Αφιερωμένο στον Έλληνα νομπελίστα ποιητή, Οδυσσέα Ελύτη, που γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 2 Νοεμβρίου του 1911 είναι το σημερινό «Google Doodle» στην ελληνική σελίδα της δημοφιλούς μηχανής αναζήτησης.

Στην σημερινή παραλλαγή του λογότυπου της Google, την εικόνα κοσμούν μια ελιά, ένα καράβι και ένα τσαμπί σταφύλι, στοιχεία που παραπέμπουν στο γνωστό απόφθεγμα του ποιητή: «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει, με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις».

Ο Οδυσσέας Ελύτης (2 Νοεμβρίου 1911 - 18 Μαρτίου 1996), φιλολογικό ψευδώνυμο του Οδυσσέα Αλεπουδέλη του Παναγιώτη, ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, μέλος της λογοτεχνικής γενιάς του '30, γνωστός για τα ποιητικά του έργα Άξιον Εστί, Ήλιος ο πρώτος, Προσανατολισμοί κ.ά.

Διαμόρφωσε ένα προσωπικό ποιητικό ιδίωμα και θεωρείται ένας από τους ανανεωτές της ελληνικής ποίησης. Πολλά ποιήματά του μελοποιήθηκαν, ενώ συλλογές του έχουν μεταφραστεί μέχρι σήμερα σε πολλές ξένες γλώσσες. Για τη συνέχεια του άρθρου δείτε εδώ

Στη Χίλαρι Μαντέλ το λογοτεχνικό βραβείο Booker για το 2012

 Η συγγραφέας Χίλαρι Μάντελ (φωτογραφία) έγινε η πρώτη γυναίκα και παράλληλα η πρώτη συγγραφέας από τη Βρετανία που τιμάται για δεύτερη φορά με το διεθνούς φήμης βραβείο Μπούκερ.

Το πολυπόθητο βραβείο της απονεμήθηκε χθες για το βιβλίο «Bring up the bodies», το οποίο αποτελεί τη συνέχεια του επίσης βραβευμένου με Μπούκερ «Γουλφ Χολ» (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πάπυρος), έργο στο οποίο η συγγραφέας αφηγείται την ιστορία του δολοπλόκου Τόμας Κρόμγουελ. Δύο φορές με το βραβείο Μπούκερ έχουν βραβευτεί στο παρελθόν ο Νοτιοαφρικανός Τζον Μάξγουελ Κούτσι και ο Αυστραλός Πίτερ Κάρεϊ. 
Ο πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του βραβείου Πίτερ Στόθαρντ, διευθυντής του «Times Literary Supplement», ανέφερε ότι «η ομορφιά της γλώσσας, ο πεζός λόγος που λάμπει» ήταν το αποφασιστικό κριτήριο με το οποίο αξιολόγησε η επιτροπή τα υποψήφια έργα.

πηγή: http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4760567

ΝΕΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ Α' ΛΥΚΕΙΟΥ 2012-13

Για να δείτε τις οδηγίες για τη διδασκαλία του μαθήματος της Νέας Ελληνικής Λογοτεχνίας της Α΄ τάξης Γενικού Λυκείου  για το σχ. έτος 2012-2013, κάντε κλικ εδώ

Ν. Βαγενάς: Ζούμε στην εποχή της σύγχυσης των αξιολογικών διακρίσεων

              28 Ιουλ 2012  

Είναι ελάχιστα τα καλά μυθιστορήματα, ή διηγήματα, σήμερα, που αποκτούν πολλούς αναγνώστες. Τους περισσότερους τους αποκτούν μυθιστορήματα της παραλογοτεχνίας. Αυτό όμως, είναι ένα γενικό φαινόμενο στην εποχή μας, που ένα κύριο χαρακτηριστικό της είναι η σύγχυση των αξιολογικών διακρίσεων" ο Νάσος Βαγενάς, ποιητής και Καθηγητής της Θεωρίας και Κριτικής της Λογοτεχνίας στο Παν/μιο Αθηνών, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη με αφορμή το ενδέκατο ποιητικό βιβλίο του "Στη νήσο των Μακάρων".

Πώς γράφεται ένα λογοτεχνικό έργο;

Ν.Β.: Για να ξεκινήσουμε με τα αυτονόητα: Το έργο του καλλιτέχνη, πηγάζει κυρίως από το ασυνείδητο. Το πραγματικό λογοτεχνικό έργο γράφεται με ολόκληρο τον εαυτό του συγγραφέα, όχι μόνο με το μυαλό του. Κανένας γνήσιος συγγραφέας δεν ξέρει πώς θα τελειώσει ένα έργο του, όταν αρχίζει να το γράφει.

Για να αναφέρω κάτι σχετικό: Στο μυθιστόρημα του Σεφέρη «Έξι νύχτες στην Ακρόπολη» κάποιος ρωτάει τον ήρωα του βιβλίου, που είναι ποιητής: «Ποιες είναι οι πολιτικές απόψεις σας;». Κι εκείνος απαντά: «Δεν ξέρω. Θα σας απαντήσω αφού γράψω το ποίημα». Μπορεί να ξεκινήσεις να γράφεις ένα ερωτικό ποιήμα και να σου βγει πολιτικό, και το αντίστροφο.

Κρ.Π.: Κάθε δημιουργία, χρειάζεται τη συνεργασία και των δύο ημισφαιρίων του εγκεφάλου, του συνειδητού και του ασυνειδήτου…

Ν.Β.: «Οι μέτριοι ποιητές γράφουν με το χέρι στην καρδιά. Οι καλοί με το χέρι παρακάτω».

Κρ.Π.: Το κέντρο ενέργειάς μας, βρίσκεται κάτω από την κοιλιά. Αυτό λένε οι καθηγητές π.χ. ορθοφωνίας.

Ν.Β.: Στην περιοχή του υπογάστριου. Αυτό δεν σημαίνει ότι το μυαλό παίζει ρόλο κομπάρσου κατά την προετοιμασία ενός έργου. Η ποίηση –όπως λέει ο Σεφέρης- γράφεται με την ευαισθησία, που είναι ένα αξεδιάλυτο κράμα αισθήματος και σκέψης, στο οποίο η σκέψη παίζει δευτερεύοντα ρόλο. Τον ρόλο όμως αυτό τον παίζει τη στιγμή της συγγραφής ενός έργου. Πιστεύω ότι δεν μπορεί να είναι κανείς σημαντικός συγγραφέας, αν δεν είναι και διαννοούμενος.

Κρ.Π.: Ξεκινώντας, με αφορμή την πρόσφατη ποιητική σας συλλογή «Στη Νήσο των Μακάρων» , ποιά είναι η… μοίρα κάποιου που εντρυφεί, στο έργο συγγραφέων και ποιητών, μέχρι το βαθμό που φτάνετε στο συγκεκριμένο το βιβλίο;

Ν.Β.: Οι συγγραφείς δεν διαβάζουν με τον τρόπο που διαβάζουν οι άνθρωποι που δεν είναι συγγραφείς.

Κρ.Π.: Το έχετε ξαναπεί σε συνέντευξη…  

Ν.Β.: …οι συγγραφείς στα έργα τα οποία διαβάζουν, διαβάζουν κυρίως τον εαυτό τους. Διαβάζουν, δηλαδή, με έναν ωφελιμιστικό τρόπο.

ΟΛΑ ΣΟΥ ΤΑ 'ΜΑΘΑ, ΜΑ ΞΕΧΑΣΑ ΜΙΑ ΛΕΞΗ

Συγγραφέας

Δημήτρης Μπουραντάς

Ένα εξαιρετικό και διαφορετικό μυθιστόρημα που στηρίζεται στις ιστορίες δύο ανθρώπων, του Νίκου, πανεπιστημιακού καθηγητή και της Άννας, φοιτήτριας, στο τμήμα που διδάσκει ο Νίκος. Η Άννα  τον πρώτο χρόνο περνά τα μαθήματα του πανεπιστημίου με μέτριους βαθμούς. Το δεύτερο έτος αρχίζει να έχει εσωτερικές αγωνίες και αναζητήσεις και τότε ο καθηγητής Νίκος Αλεξίου θα σταθεί πλάι στην προσπάθεια της νεαρής φοιτήτριας να βρει τον επαγγελματικό και ακαδημαικό προσανατολισμό της και να ανακαλύψει τον εαυτό της.

  Μια ιδιαίτερη και δυνατή σχέση αναπτύσσεται ανάμεσα στην Άννα και το Νίκο με συναισθήματα, φιλικά, ερωτικά, συναδελφικά.Ο Νίκος λειτουργεί ως μέντορας και δρομοδείκτης έχοντας  κύρος ως επιστήμονας, οδηγεί και καθοδηγεί  την  ΄Αννα κρατώντας πάντα αποστάσεις ασφαλείας.

Ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία μέσα από την αναγνωστική εμπειρία να εμβαθύνει σε βασικές έννοιες του μάνατζμεντ και της διοίκησης να κατανοήσει έννοιες που αφορούν στην τέχνη, στη διαφήμιση, στον πολιτισμό, στον εθελοντισμό, καθώς και την ψυχολογία. Επιπλέον, προβάλλεται μέσα από την αφήγηση και τη ζωή των ηρώων η νεοελληνική πραγματικότητα προ οικονομικής κρίσης με την υπερκατανάλωση ως ύψιστη αξία και τρόπο ζωής, ο  πανεπιστημιακός  χώρος με τα δεινά που τον βαραίνουν, το έλλειμμα ηθικών αξιών, η κατάθλιψη που καιροφυλακτεί και η καταστροφή του περιβάλλοντος ως μέσο πλουτισμού.
 Για αναλυτική παρουσίαση και κριτικές μπορείτε να δείτε εδώ

Ευγένιος Τριβιζάς - Η τελευταία μαύρη γάτα

«Η τελευταία μαύρη γάτα»  είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία που προσφάτως διάβασα. Ο μοναδικός παραμυθάς Ευγένιος Τριβιζάς καταφέρνει για μια ακόμα φορά να κεντρίσει το ενδιαφέρον μικρών και μεγάλων σε ένα παραμύθι αλληγορικό με πολλούς συμβολισμούς και έξυπνα υπονοούμενα! Ζωντανοί και εξαιρετικοί διάλογοι προσδίδουν στο βιβλίο αμεσότητα και θεατρικότητα, το χιούμορ και η καυστική σάτιρα κυριαρχούν σε όλη την αφήγηση, ενώ η πλούσια δημοτική διαπερνά όλη τη μυθιστορία!

Λίγα λόγια για την υπόθεση του βιβλίου

Λίγα λόγια για την υπόθεση του  βιβλίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο

«Σε ένα μακρινό νησί τα μέλη μιας μυστικής αδελφότητας προληπτικών πιστεύουν ότι οι μαύρες γάτες φέρνουν γρουσουζιά και αποφασίζουν να τις εξολοθρεύσουν με δηλητήρια, παγίδες και χίλιους δύο απάνθρωπους τρόπους. Σε λίγο έχουν σχεδόν επιτύχει τον σκοπό τους. Μόνο μια μαύρη γάτα έχει απομείνει ζωντανή. Τα μέλη της αδελφότητας είναι αποφασισμένα να τη βρουν και να την εξοντώσουν. Αλλά και η γάτα είναι αποφασισμένη να επιζήσει. Αυτή είναι η ιστορία ενός ανελέητου διωγμού, ενός απελπισμένου έρωτα, μιας πικρής προδοσίας – αυτή είναι η ιστορία της τελευταίας μαύρης γάτας».
για να δείτε το πλήρες άρθρο πατήστε EΔΩ

Η Λένα Μαντά στο βιβλιοπωλείο "Λυχνάρι" στις Μοίρες

«Οσο αντέχει η ψυχή» είναι ο τίτλος του νέου επιτυχημένου μυθιστορήματος της Λένας Μαντά των εκδόσεων «Ψυχογιός» που παρουσιάστηκε χθες στο βιβλιοπωλείο"Λυχνάρι" στις Μοίρες. Το βιβλίο προλόγισαν με συντομία οι φιλόλογοι Θεοδοσία Δημητρακάκη και Βέρα Δακανάλη και η Εύα Δημητρακάκη, ενώ το κοινό συμμετείχε ενεργά υποβάλλοντας ερωτήσεις στη συγγραφέα. Η Λένα Μαντά μάς κέρδισε όλους τόσο ως άνθρωπος με το πλατύ χαμόγελο, την αμεσότητα και τον αυθορμητισμό της, όσο και ως συγγραφέας με τις συγγραφικές αρετές της  που εστιάζονται στην καθαρότητα της σκέψης, στην αληθοφάνεια των ηρώων, στην αμεσότητα του λόγου της και στην ευληπτότητα των μηνυμάτων των  μυθιστορημάτων της. 
Στο προσωπικό ιστολόγιο της συγγραφέως Λένας Μαντά  θα διαβάσετε για τις εντυπώσεις της από τις βιβλιοπαρουσιάσεις σε Ελλάδα και Κύπρο και θα δείτε πολύτιμο και ενδιαφέρον φωτογραρικό υλικό! Μπορείτε λοιπόν να περιηγηθείτε εδώ

«Οσο αντέχει η ψυχή»  Ο τίτλος είναι δηλωτικός των προβλημάτων και των δεινών που συνάντησε η κεντρική πρωταγωνίστρια και την καθιστούν ως ένα βαθμό τραγικό πρόσωπο.

Βασική ηρωίδα είναι η Ηρώ που ζει τα παιδικά της χρόνια την εποχή του β΄παγκόσμιου πολέμου και μέσα από δραματικές καταστάσεις, οδυνηρά βιώματα και εμπειρίες καταφέρνει να ξεφύγει από τη διαλυμένη και ανύπαρκτη ουσιαστικά οικογένειά της.

Ζει οριακές καταστάσεις μεταξύ ζωής και θανάτου…

Καταφέρνει να επιβιώσει και να διαγράψει το ζοφερό παρελθόν που την κυνηγά…

Βρίσκει τη γαλήνη και τη ζεστασιά στο σπίτι ενός ιερέα που τη στηρίζει σαν πραγματικό παιδί του και παρέχοντάς της όχι μόνο υλικά αγαθά αλλά και ηθικές αξίες και αρχές που ποτέ δεν έλαβε στο σπίτι της.

Η Ηρώ θα αναγκαστεί να μετοικήσει στην Αθήνα, να αρχίσει μια νέα ζωή χωρίς φίλους και ερείσματα. Η καλοσύνη της και η εργατικότητα που τη διακρίνουν θα τη βοηθήσουν να εργαστεί σ΄ ένα νοσοκομείο.

 Η ζωή της ηρωίδας μας μια μεγάλη περιπέτεια δίχως τέλος…

Το κακό εκπροσωπείται στο έπακρο μέσα στις σελίδες του βιβλίου από τον πατριό της Ηρώς αρχικά και εν συνεχεία από το βίαιο σύζυγό της  και το Μίλτο που της παρέχει μια εφήμερη και ιδιοτελή σχέση. 

Η αγάπη της μάνας που απουσιάζει παντελώς συμπληρώνεται από δυο άλλες γυναίκες. Καταρχάς, από την Χρυσάνθη μια ιδιόρρυθμη και μοναχική ηλικιωμένη γυναίκα που βρίσκει στοργή και αγάπη στη δύση της ζωής της στο πρόσωπο της Ηρώς και από τη μυστηριώδη και αινιγματική Αλεξάνδρα που ως από μηχανής θεός και ως φύλακας άγγελος βοηθά την ηρωίδα μας σ΄όλα τα βήματά της σ΄όλα τα ολισθήματα που διαπράττει από καλοσύνη.

Βιβλιοπωλείο Λυχνάρι 8-6-2012

«Αν μπορώ να βρω λάθη σου ήταν όλα λάθη καλής ψυχής. Ποτέ σου δεν έβλαψες κανέναν, μόνο  που είσαι μαγνήτης στις κακοτυχίες. Ισως γιατί αφήνεσαι και δεν πολεμάς, δε χτυπάς και δίνεις της ευκαιρία σ΄όλους να σε χτυπήσουν. Η ζωή θέλει μάχες, Ηρώ, και σύ παραδίνεσαι αμαχητί» αναφέρει χαρακτηριστικά η Αλεξάνδρα.

Η Ηρώ μέσα από τα δεινά, τα βάσανα και τις αντιξοότητες στην προσωπική της ζωή επιτυγχάνει να κατακτήσει την αυτογνωσία, την αυτοεκτίμηση που τόσο της έλειπε και να ανακαλύψει σταδιακά τις αστείρευτες δυνάμεις που κάθε άνθρωπος διαθέτει μέσα του. Εν τέλει μέσα από την περιπέτεια, τον πόνο και την οδύνη και το θάνατο του ίδιου του παιδιού της θα κάνει την υπέρβαση κερδίζοντας την ευτυχία και τη λύτρωση που δικαιούται.   

       

Πέθανε η συγγραφέας Ζωρζ Σαρή

Γιάννης Ζουμπουλάκης  

Πέθανε η συγγραφέας Ζωρζ Σαρή

Υπήρξε σεμνή και εκλεκτική ηθοποιός, αφιερώθηκε με ζήλο στην συγγραφή μυθιστορημάτων διακρίθηκε στον χώρο της παιδικής λογοτεχνίας

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  09/06/2012, 11:33

 

Σε ηλικία 87 ετών πέθανε το πρωί του Σαββάτου 9 Ιουνίου, η διακεκριμένη ηθοποιός και συγγραφέας Ζωρζ Σαρρή.  Γεννημένη το 1925 από Μικρασιάτη πατέρα και Γαλλίδα μητέρα, η Σαρρή άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα στη δραματική σχολή του Δ. Ροντήρη με αρχικό στόχο την ενασχόλησή της με την ηθοποιία.

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δούλεψε ως ηθοποιός του θεάτρου στο Παρίσι, ενώ η πρώτη ταινία που έπειξε στον κινηματογράφο είναι το «Τελευταίο ψέμα» του Μιχάλη Κακογιάννη, παραγωγή του 1958.

Αν και η Σαρρή δεν εμφανίστηκε σε πολλές ταινίες, οι επιλογές της ήταν εκλεκτές: ο «Ανθρωπος του τρένου» (1958) του Ντίνου Δημόπουλου ,«Φαίδρα» (1962) του Ζιλ Ντασέν, το «Εγκλημα στα παρασκήνια» (1962) του Ντίνου Κατσουρίδη για το οποίο κέρδισε το βραβείο Β’ γυναικείου ρόλου στο φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης κ.α.

Απονεμήθηκαν τα Βραβεία Διαβάζω 2012

 

Γρηγόρης Μπέκος 

Απονεμήθηκαν τα Βραβεία Διαβάζω 2012

Στον Αλέξη Πανσέληνο το βραβείο μυθιστορήματος για τις «Σκοτεινές επιγραφές»

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  06/06/2012, 20:21

Στον Αλέξη Πανσέληνο, απονεμήθηκε το βραβείο μυθιστορήματος για τις «Σκοτεινές επιγραφές» («Μεταίχμιο»)

 
Σε μια ξεχωριστή και εξαιρετικά επιτυχημένη εκδήλωση στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, με τίτλο «Λογοτεχνική και Ποιητική Συνάντηση στον Κήπο του Μεγάρου - Διαβάζω Ποίηση» το Περιοδικό Διαβάζω απένειμε το βράδυ της Τετάρτης 6 Ιουνίου 2012, για 16η χρονιά, τα Λογοτεχνικά του Βραβεία.

Για πρώτη φορά τα βραβεία συνοδεύονταν και από εικαστικά έργα, μια ευγενική προσφορά του Μουσείου Φρυσίρα.