27 Οκτωβρίου 2013

Αλις Μονρό: Η μαστόρισσα του διηγήματος

Αν οι σπουδαιότεροι διηγηματογράφοι του 19ου αιώνα ήταν Ευρωπαίοι (κλασικά παραδείγματα ο Μοπασάν και - κατ' εξοχήν - ο Τσέχοφ), η τέχνη του διηγήματος στον 20ό αιώνα και ιδίως μεταπολεμικά άνθησε στον Νέο Κόσμο. Η Αλις Μονρό από το Οντάριο του Καναδά είναι η σημαντικότερη εκπρόσωπος σήμερα αυτής της μεγάλης βορειοαμερικανικής παράδοσης. Η βράβευσή της πριν από τρεις ημέρες με το Νομπέλ Λογοτεχνίας το επιβεβαιώνει.

Πρότυπο της Μονρό υπήρξε ο Τσέχοφ, αλλά διόλου μικρή δεν είναι η επίδραση στο έργο της κορυφαίων διηγηματογράφων του αμερικανικού Νότου, όπως η Φλάνερι Ο' Κόνορ, ο Γουίλιαμ Φόκνερ και η Γιουντόρα Γουέλτι. Στα διηγήματά της πρωταγωνιστούν καθημερινοί άνθρωποι και κυρίως γυναίκες. Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί είναι διαβρωτική, όπως και στον Τσέχοφ, και τα μικρά δράματα που περιγράφει υπερβαίνουν το πλαίσιο της τοπικής κοινωνίας όπου κινούνται οι χαρακτήρες της.

Από το πλήθος των διηγημάτων - που απαρτίζουν δεκατέσσερις συλλογές - προκύπτει ένα αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα: ότι η καθημερινότητα περιέχει το δράμα. Το δράμα λοιπόν είναι μια κατάσταση πραγμάτων και κατά συνέπεια η λογοτεχνία λειτουργεί ως αναγωγή της ζωής στα στοιχεία που τη διακρίνουν σταθερά. Επομένως, οι όποιες εξάρσεις της είναι αποτέλεσμα της διάβρωσης των αισθημάτων, τα οποία παραπέμπουν νοερά σε έναν χαμένο παράδεισο. Από την άποψη αυτή τα διηγήματα της ενηλικίωσης που έχει γράψει ανήκουν στα καλύτερά της. Για τη συνέχεια του άρθρου δείτε  εδώ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου